دردی در قسمت خلفی-داخلی و پایین درشت نی که در طی تمرین بروز می کند و یکی از شایع ترین آسیب های پرکاری است که در اندم تحتانی دیده می شود و گفته می شود که هر دونده ای حداقل یکبار آن را تجربه کرده است و معمولا ورزشکاران را از تمرین وا می دارد و دارای نام های مختلفی همچون شین اسپلین(shin splint) سندروم داخلی استخوان درشت نی(medial tibial stress syndrome) و یا سندروم درشت نی(tibial strees syndrome) می باشد. شین اسپلینت یکی از شایع ترین اسیب هایی است که در اندام تحتانی دوندگان دراثر پرکاری و وارد شدن استرس های تمرینی طولانی مدت ایجاد می شود. در مطالعات شیوع شناسی (epidemiology) میزان این آسیب معمولن دارای درصد بالایی است. برای مثال در مطالعه ای میزان آن ۱۶% در بین کل دوندگان مطالعه شده گزارش شد و در تحقیقات دیگر حتی شیوع این عارضه تا ۴۱% نیز گزارش شده است.

عوامل خطر زای بروز شین اسپلینت:

دلایل فیزولوژیکی و آناتومیکی زیادی را برای این آسیب شرح داده اند. یکی از اولین نظریات در این باره عنوان می دارد که این عارضه بدلیل واراد آمدن فشار های کششی از عضلات ساق پا مخصوصا عضله نعلی بر ضریع استخوانی ک موجب التهاب این ناحیه و در نهایت درد می شود، بوجود می آید. از دیگر دلایل آن می توان به ضعف عضلات ساق پا اشاره کرد که بدلیل ضعف این عضلات آن ها قادر به جذب نیرو های وارده بر استخوان درشت نی نشده و این نیروها مستقیما به استخوان وارد شده و باعث ایجاد این عارضه می شوند. از دیگر عوامل خطرزای ایجاد این آسیب می توان به الگوهای غلط دویدن، ساختار کف پا(صافی کف پا) ،افزیش میزان  و قدرت باز شدن پا، افزایش میزان شاخص توده بدنی(BMIبیشتر از ۲۰) در دوندگان استقامت ، افزایش دامنه حرکتی چرخش داخلی و خارجی ران ،ضعف عضله های ناحیه قدامی پا، مسافت تمرینی بالا و کفش نامناسب، اشاره کرد.(دوومیدانی)

نشانگان های ابتلا به این آسیب اینگونه است که فرد مبتلا در ابتدا در اغاز فعالیت دویدن معمولا دردی را در قسمت پایینی ساق پا احساس می کند با پیشرفت عارضه این درد در طول کل فعالیت ورزشکار را آزرده خاطر می کند و بعد از خاتمه فعالیت درد نیز فروکش می کند اما در موارد پیشرفته حتی بعد از خاتمه فعالیت و درد در ناحیه وجود دارد و در مراحل نهایی آن درد با هر فعالیت ساده همچون راه رفتن نیز آغاز می شود.

این آسیب را می توان با بعضی معاینات بالینی از سایر آسیب ها شناسایی کرد. در این عارضه درد معمولا در لبه داخلی درشت نی احساس می شود ک با لمس بدتر شده و ممکن است در این ناحیه اندکی تورم نیز قابل مشاهده باشد و همچنین در سطح استخوان در موارد پیشرفته ناهواری هایی قابل لمس را می توان یافت. و تشخیص افتراقی شین اسپلینت از شکستگی تحت فشار(sress fracture) بدین گونه است که در شین اسپلینت درد معمولن در یک ناحیه وسیع ۴الی ۵ سانتی متری وجود دارد در حالی که در شکستگی تحت فشار درد معمولا بصورت نقطه ای و عمقی در یک بخش از استخوان قابل لمس است و همچنین گفته می شود بعد از بروز علائم  در فرد اگر علی رقم دو هفته استراحت  علائم همچنان باقی بود باید به وجود شکستگی تحت فشار در فرد مضنون شد. در انتها برای تشخیص قطعی باید از روش های تصویر برداری مختلف همچون X-Ray استفاده کرد.

درمان:

اولین و کارآمدترین رویکرد درمانی  این عارضه کاهش فعالیت و استراحت است که به بدن اجازه می دهد تا ریکاوری لازم را انجام داده و التهابات موجود را از ناحیه بزداید. از دیگر روش ها می توان به یخ درمانی اشاره کرد که باید حداقل سه بار در روز بر روی موضع قرار گیرد. استفاده از دارو های ضد التهاب همچون فنیل متازون (phenylbutazone) نیز می تواند در کاهش التهاب ناحیه مفید باشد. انجام ماساژ بر روی ناحیه و عضلات اطراف آن، انجام تمرینات کششی بر روی عضلات ناحیه ساق پا و استفاده از بریس ها و کفی های طبی نیز می تواند در روند درمان فرد مفید واقع شود همچین می توان از فیزیوتراپی و لیزر درمانی نیز برای درمان ای عارضه کمک گرفت. اگر هیچ کدام از روش های بالا جوابگو نبود باید از روش های جراحی برای درمان عارضه استفاده کرد.

پیشگیری:

از آنجا که همیشه پیگیری بر درمان مقدم است توصیه می شود دوندگان با انجام برخی اقدامات  خود را از ابتلابه این آسیب و دردهای متعاقب آن که موجب از دست دادن جلسات تمرینی خواهد شد محفوظ نگه دارند. از اقداماتی که می تواند ورزشکاران را از این عارضه مصون نگه دارد می توان به: داشتن زمان کافی برای ریکاوری بدن بعد از جلسات تمرینی، استفاده از کفش تمرینی مناسب، اصلاح الگوهای دویدن، افزایش مصرف کلسیم، استفاده از کفی های طبی در صورت لزوم ، انجام تمرینات کششی کافی بعد از جلسات تمرینی، و عدم تمرین در سطوح سخت اشاره کرد.

جمع بندی:

شین اسپلینت دردی است که معمولا در ناحیه داخلی و پایینی درشت نی بروز می کند و یکی از رایجترین صدمات در ورزشکاران استقامتی است. از دلایل ابتلا به این آسیب می توان مواردی همچون عدم ریکاوری کافی، الگوی حرکتی غلط، ضعف ها  و عدم تعادل های عضلانی، و استفاده از کفش های نامناسب را اشاره کرد. روش های درمان عارضه شامل استفاده از دارو های ضد التهاب، استراحت، یخ درمانی، ماساژ و … است و دونداگان می توانند با اصلاح الگوهای دویدن ، انجام حرکات کششی ، داشتن استرحت کافی و مصرف کلسیم کافی از ابتلای به این عارضه پیشگیری کنند.!€

منابع:

1. Reshef, Noam, and David R. Guelich. “Medial tibial stress syndrome.” Clinics in sports medicine 31.2 (2012): 273-290.
2. Sharma, Jagannath, et al. “Biomechanical and lifestyle risk factors for medial tibia stress syndrome in army recruits: a prospective study.” Gait & posture 33.3 (2011): 361-365.
3. Moen, Maarten H., et al. “Medial tibial stress syndrome.” Sports medicine 39.7 (2009): 523-546.
4. Devas MB. Stress fractures of the tibia in athletes or shin soreness. J Bone Joint Surg Br 1958;40-B(2):227–۳۹
5. Clement DB. Tibial stress syndrome in athletes. J Sports Med 1974;2(2):81–۵
6. Yates B, White S. The incidence and risk factors in the development of medial tibial
7. stress syndrome among naval recruits. Am J Sports Med 2004;32(3):772–۸۰
8. Saxena A, O’Brien T, Bunce D. Anatomic dissection of the tibialis posterior muscle and its correlation to medial tibial stress syndrome. J Foot Surg 1990;29(2):105–۸
9. پرویزی بهار و همکاران. تاثیر چهار هفته ماساژ درمانیی بر شدت درد شین اسپلینت. نشریه فیزوتراپی، دوره سوم، شماره ۱،بهار ۱۳۹۲